dhj92019
Insulino-rezistenca. Studiohet lidhja që ka me rrezikun për fraktura
Vitet e fundit, studime të shumta kanë hetuar mbi bazat fizpatologjike që qëndrojnë në përhapjen e osteoporozës dhe frakturave atraumatike te pacientët me diabet melit tip 2 (DM2), në krahasim me popullsinë e përgjithshme të shëndetshme.
Më të pakta janë, në fakt, të dhënat rreth lidhjes së mundshme midis insulino-rezistencës dhe brishtësisë së kockave te pacientët jo diabetikë. "Studimet in vitro mbi kulturat qelizore tregojnë se si osteoblastet shprehin receptorët e insulinës, që do të ushtronin një veprim trofik dhe stimulues për proliferimin dhe diferencimin qelizor", shpjegon Silvia Irina Briganti (Kampusi biomjekësor, Universiteti i Romës).
"Studimet in vivo te minjtë sugjerojnë që gjendja e insulino-rezistencës shoqërohet me vlera të rritura të densitetit mineral të eshtrave (BMD) në ekzaminimin densitometrik (DXA). Sidoqoftë, nuk është e qartë nëse kjo gjendje redukton rrezikun për frakturë, duke marrë parasysh që pacientët me DM2 kanë një rrezik të rritur për frakturë, pavarësisht BMD-së më të lartë. Është e mundshme, pra, të supozojmë se subjektet rezistente ndaj insulinës janë në rrezik më të madh për zhvillim të frakturave nga brishtësia sesa subjektet fiziologjikisht të ndjeshme ndaj insulinës" (Thrailkill KM, et al. Am J Physiol Endocrinol Metab, 2005; Ëei J, et al. J Clin Invest, 2014).
Kohët e fundit, është publikuar një studim retrospektiv kohorte, i zhvilluar mbi të dhënat e mbledhura që nga viti 1997 me një ndjekje 15-vjeçare nga Studimi "Health, Aging and Body Composition", finalizuar me analizën e marrëdhënieve midis rezistencës ndaj insulinës dhe brishtësisë së kockave. "Mostra e testit përbëhej nga 2.398 subjekte jo diabetike (53% gra, 38% afro-amerikane, mosha mesatare 74 ± 3 vjet)", raporton Briganti. "Parametrat e analizuar ishin rezistenca ndaj insulinës (e llogaritur nga HOMA-Index, HI), BMD (e matur me DXA totale femorale) dhe gjetjet radiologjike të frakturave nga brishtësia jo vertebrale".
Janë përjashtuar nga analiza frakturat traumatike dhe ato maxilo-faciale, brinjët, sternumi dhe gishtërinjtë e duarve e të këmbëve, saktëson specialisti. "Rezultatet e studimit treguan se një shkallë më e madhe e rezistencës ndaj insulinës, e shtresëzuar në kuartile sipas niveleve në rritje të HI, është statistikisht e lidhur në mënyrë të konsiderueshme me BMD vetëm në analizat e pasakta, për shkak të faktorëve të mundshëm ngatërrues.
Në fakt, pas korrigjimit të faktorëve të tillë si BMI dhe marrja e glukokortikoideve, kjo diferencë humbet domethënien e saj statistikore", raporton Briganti. "Po kështu, një shkallë më e madhe e rezistencës ndaj insulinës është statistikisht e ndërlidhur në mënyrë të konsiderueshme me një rrezik të reduktuar të frakturave nga brishtësia vetëm në analiza të pasakta për shkak të faktorëve të mundshëm ngatërrues.
Sidoqoftë, pas rregullimit për BMD dhe BMI, rreziku i frakturës është më i madh në kuartilet më të larta të HI, por në mënyrë të konsiderueshme vetëm në kuartilin e tretë".
Ky studim tregon se gjendja e rezistencës ndaj insulinës nuk duket se ka lidhje me një rrezik të shtuar për fraktura, vëren specialisti. "Ka të ngjarë që kjo mospërputhje në krahasim me të dhënat e disponueshme në literaturë mbi popullatën diabetike, i atribuohet gjendjes euglicemike që karakterizon pacientët që vuajnë nga rezistenca ndaj insulinës në mungesë të diabetit. Hiperglicemia mbetet faktori kryesor patogjenetik në bazë të brishtësisë së kockave, duke ndryshuar mikrostrukturën e kockave për shkak të veprimit gluko-toksik si në qelizat osteoblastike, ashtu dhe në ato osteoklastike dhe në proteinat e matricës jashtëqelizore" (Carnival E, et al. . Nutr Metab Kardiovaskulare Dis, 2014).
J Clin Endocrinol Metab, 2019;104:3303-3310. doi: 10.1210/jc.2018-02539.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/30802282