kor192024
Alergjitë ushqimore: shtohet rreziku me ushqimet shumë të përpunuara. Mbrojtja e dietës mesdhetare
Rreziku për zhvillim të alergjive ushqimore lidhet me konsumin e shtesave, konservuesve, ushqimeve të pasura me sheqerna dhe yndyra dhe pa acide yndyrore me zinxhir të shkurtër, si dhe me atë të ushqimeve shumë të përpunuara. Nga ana tjetër, dieta mesdhetare, që në momentin e gjidhënies dhe shtatzënisë dhe të një diete të pasur me fruta dhe perime gjatë fëmijërisë, lidhet me një rrezik më të ulët për alergji ushqimore. Ekspertja Virginie Doyen ka folur për lidhjen e mundshme ndërmjet ekspozimit ndaj substancave irrituese dhe zhvillimit të alergjive ushqimore. Ajo shpjegoi mekanizmat e përfshirë dhe faktorët nxitës (gjenetikë, epigjenetikë, mjedisorë të brendshëm dhe të jashtëm).
Zakonet e këqija ushqimore: përqendrohuni te mungesa e fibrave
Alergjitë ushqimore lidhen me ndryshimin e barrierës epiteliale tretëse dhe të dhënat sugjerojnë se disa irritues mund të kontribuojnë në këtë fenomen, duke na bërë më të ndjeshëm ndaj reaksioneve inflamatore dhe ndaj reagimeve imunitare të papërshtatshme.
Në fakt, zakonet e këqija ushqimore, mund t'i ndryshojnë gradualisht sistemet mbrojtëse në nivel intestinal dhe të lejojnë alergjenët ushqimorë të sensibilizojnë trupin. Një hipotezë që shpjegon këtë efekt është se mungesa e fibrave dietike stimulon degradimin e mukusit intestinal përmes mikrobiomës.
Mukusi intestinal, shpesh i anashkaluar në kërkime shkencore, luan një rol themelor në zorrë duke kufizuar ekspozimin ndaj antigjeneve dhe duke ruajtur tolerancën imune. Ai është i pasur me glikoproteina, karbohidrate, peptide antimikrobike dhe IgA. Gjithashtu, është një habitat për florën komenzale, e cila ka efekte imunomodeluese dhe mund ta dëmtojë këtë mukus nëse ndryshohet nga dieta jonë. Të dhënat tregojnë edhe se kontakti me ushqime shumë të përpunuara redukton okludinën, një përbërës i junksioneve të ngushta ndërmjet qelizave epiteliale, të cilat garantojnë kohezionin e barrierës intestinale, si dhe proteinën ZOT1, që i rregullon këto junksione.
Pra, alergjenët dhe irrituesit mund ta përshkojnë barrierën intestinale dhe të arrijnë në gjak. Pas ekspozimit ndaj produkteve të avancuara të glikacionit, studiuesit më pas vëzhguan rritjen e prodhimit të citokinave T helper 2 (Th2) proinflamatore nga PBMC dhe sinjalet e alarmit të interleukinës (IL)-25 dhe IL-33, të cilat drejtojnë përgjigjen imune të tipit Th2.
Përveç efektit të një diete të çekuilibruar, edhe agjentët kimikë mund të nxisin zhvillimin e alergjive ushqimore. Studimet kanë demonstruar se emulsantët (si lecitina, karboksimetilceluloza, sorbitoli, monostearati dhe polisorbati 80), të cilat tresin në fazat ujore dhe vajore, ndikojnë në nivelin intestinal. Ndryshimet e mikrobiotës shkaktojnë përhapje më të madhe të baktereve që shprehin më shumë molekula proinflamatore, si flagjelet dhe lipopolisakaridet. Përsa u përket detergjenteve (p.sh. mbetjet nga detergjentet e lavastoviljes dhe produktet e shpëlarjes në pjata), studiuesit konstatuan se kur indet nuk janë të ekspozuar ndaj tyre, barriera epiteliale mbetet e paprekur. Megjithatë, nëse strukturat epiteliale ekspozohen ndaj detergjenteve, barriera tregon ndryshime që i atribuohen shprehjes së shtuar të gjeneve të përfshira në përgjigjen imunitare dhe në procese inflamatore. Edhe dodecil sulfati i natriumit, i pranishëm në pastat e dhëmbëve dhe shumë sapunë njerëzorë, duket se dëmton epitelin intestinal duke nxitur eozinofilinë, inflamacionin e llojit të limfocitit CD4 dhe rimodelimin e epitelit intestinal. Së fundi, për sa i përket mikroplastikës (grimcat plastike më të vogla se 5 mm), të dhënat tani tregojnë se si ato arrijnë të përhapen në të gjitha indet e njeriut dhe të çojnë në zhvillimin e gjendjeve proinflamatore në zorrë.
Qasjet terapeutike mund të përfshijnë trajtime anti-alarmine, për të bllokuar gjendjet inflamatore në epitel, si dhe për të vepruar në ndryshimet në mikrobiotë për të rivendosur mukusin. Së fundi, duhet të merret parasysh marrëdhënia dozë-varësi: kufizimi i sasisë së të gjitha produkteve toksike që përdorim, pa hequr dorë plotësisht prej tyre, është ndoshta një rrugë e zbatueshme.